Van gevangenis naar hotel...

Het bijhouden van mijn reisverslag gebeurt niet dagelijks, zeker niet nu ik met mijn onderzoek in de weer ben. Een logisch gevolg van de gang van zaken, maar het betekent wel dat ik dieper moet graven om de dagelijkse gebeurtenissen op papier te krijgen. De eerste echte werkweek staat vooral in het teken van het raamwerk, of onderzoeksvoorstel, wat aan het einde van de week (25-04-2014) ingeleverd moet worden. Marloes en ik hebben dit raamwerk al eens ingeleverd maar moesten het met enige feedback verbeteren, iets wat gezien de informatie die we nu beschikbaar krijgen, makkelijker zal zijn dan in Nederland.

Tussen het typen door gaan we op woensdag ook nog even naar de gevangenis. Nou ja tussendoor, we krijgen de gevangenis van binnen en buiten te zien, middels een rondleiding van directeur Morolong. Hiërarchische verhoudingen zijn nog sterk vertegenwoordigd in Zuid-Afrika, een directeur, wordt dan ook echt als een directeur behandeld. Deze verhouding, in combinatie met het feit dat mr. Morolong een teruggetrokken man is, maken het gesprek een beetje ongemakkelijk en ik kan merken dat Marloes hier ook tegen aan loopt. Na een zeer interessante dag in de gevangenis staat de rest van de week in het teken van het raamwerk.

Na een wat saaie week, die vooral in het café heeft plaatsgevonden (daar is gratis Wi-Fi, als het werkt tenminste) is het weer weekend. Het weekend staat in het teken van Koningsdag. Op zaterdagavond rijden we naar Wimbledon (het verblijf van de dames) voor een feestje, met dresscode oranje natuurlijk, gelukkig heb ik mijn Nederlands eftalshirt mee. Ik ben de BOB dus houd het deze avond op druivensap, maar dat maakt het niet minder leuk, de suikers doen ook hun werk :P. Ik krijg zelfs de kans om iedereen nog even te verbazen met mijn kwaliteiten tijdens een wedstrijdje limbo-dansen, de enige dans die ik echt kan eigenlijk…
Na een gezellige avond rijd ik naar huis, maar ik zou niet in Afrika zitten als ik niet onderweg een uil en koedoe zou tegenkomen, en bijna een haas zou hebben doodgereden. Bijna, dus niet helemaal!

De daarop volgende week staat wat meer in het teken van de gevangenis, we gaan er een aantal dagen naar toe om met name kennis te maken met de mensen daar. Wil je in Zuid-Afrika iets bereiken dan moet je eerst met mensen ‘kuieren’ (praten over van alles en nog wat) om vertrouwen te winnen. Tijdens deze week maken Marloes en ik ook kennis met het befaamde deurknop-gesprek. Een dergelijk gesprek ontstaat na het afscheid nemen in de deuropening en kan zo een half uur duren. Deze gesprekken zijn belangrijk, omdat hier vaak off the record, veel informatie wordt gegeven. Het voetbaltoernooi, wat met Pasen werd gegeven heeft nog een mooi staartje gekregen, ik mag een scheidsrechterscursus geven in de gevangenis. Een mooie manier om vertrouwen te winnen en om daarmee ook een positieve invloed te kunnen uitoefenen op het onderzoek.

Het weekend begint alweer op donderdag, er zijn een aantal public holidays, dus er kan niet zoveel worden gedaan. Dit weekend (het eerste van mei) staat in het teken van een uitje, naar Bloemfontein. Hier gaan we gezellig in een hotel het weekend doorbrengen en het aangename met het nuttige verenigen, we gaan ook nog even naar de University of Freestate, om in de bibliotheek te zoeken naar Zuid-Afrikaanse literatuur voor het onderzoek. Dit wilde we eigenlijk donderdag doen, maar toen was de bieb, door een public holiday dicht. Die avond gaan we heerlijk uiteten (ik had een heerlijke steak voor nog geen €10) en naar de bios. (Ook hier moet het aantal gekeken films enigszins in stand worden gehouden). Het was de slechtste film die ik ooit gezien heb, zo slecht dat ik er verder geen woord meer over wil zeggen… De volgende morgen duurt het even voor we de bieb in mogen, maar uiteindelijk hebben we toestemming en kunnen we met onze neus in de boeken. Na een middag in de bieb gaan we terug naar het hotel om ons om te kleden en te gaan eten, de avond begint weer helemaal opnieuw.

De laatste dag in Bloemfontein begint met een uitchecken in het hotel, iedereen die wel eens in een hotel heeft geslapen kan wel bedenken hoe dit eruit ziet… Na een uur wachten op ons eten, krijgen we dan eindelijk onze sushi. Een uur wachten of niet, 10% fooi is wat we minimaal moeten geven en eerder mogen we ook niet weg, sommige dingen blijven me verbazen. Voor we de rit van 2,5 uur (ong. 300 km) weer terug gaan rijden, gaan we naar de cheeta-experience. De cheeta-experience geeft je de mogelijkheid om te lopen tussen cheeta’s, kleine katten als servals te aaien en op zeer dichte afstand van leeuwen, wolven en luipaarden te komen. Een fantastische ervaring en de foto’s liegen er dan ook niet om! Na even te kunnen bijkomen van deze indrukwekkende middag stappen we weer in de auto om terug te gaan naar Douglas. Terwijl de zon langzaam ondergaat (wat in het savannelandschap ontzettend mooie beelden oplevert) rijd ik naar huis…