Elke dag een nieuwe ervaring

Na een goede nachtrust staat er een indrukwekkende dag voor de boeg, het bezoeken van de townships in Douglas. De vaste ontmoetingsplaats voor dat de dag begint, is de Spar in het dorp. Ik rijd die ochtend naar de ontmoetingsplaats. Mijn eerste keer links rijden dus. Niet alleen over de verharde weg, maar ook over een zandweggetje. In Zuid-Afrika teerpad en grondpad genoemd.

De rit gaat goed en ik ben eigenlijk zo gewend aan de omgedraaide rijrichting. Vanachter het stuur geniet ik opnieuw van het prachtige uitzicht dat je hier hebt. Aangekomen bij de Spar ontmoeten we Arjen en gaan we achter in zijn ‘bakkie’ naar de townships. Een bakkie is een pick-up, waar je in Zuid-Afrika tijdens het rijden gewoon achter in de bak mag zitten (of staan).

De townships zijn bijzondere plekken. Het zwaaien naar de mensen is een teken van respect, zeker als blanke. Het geeft me ook een gênant gevoel, alsof ik aapjes aan het kijken ben in de dierentuin… Het is bizar om te zien dat het verschil tussen arm en rijk zo dicht bij elkaar te vinden is hier. Je kan bij wijze van spreken van een villabuurt de townships in rijden. Langs de weg lopen ontzettend veel mensen, het lopen is een teken dat ze arm zijn en geen auto kunnen betalen.
Na een dag vol indrukken in de townships, is het tijd om boodschappen te doen en te koken. Ja, nu moet ik er toch echt aan geloven… Moe en onder de indruk van de bijzondere ervaringen van vandaag is het tijd om te gaan slapen.

De volgende dag gaan we naar Arjen, om het één en ander te bespreken voor het onderzoek dat we moeten gaan uitvoeren. Arjen woont op het land van een eigenaar van een diamantmijn. Het land, dat zo’n 23km lang is, is indrukwekkend. De paardenstal, waar zeven paarden staan, zou net zo goed als ruime villa door kunnen. De rest van de dag rijden we eigenlijk alleen maar heen en weer om van alles te regelen. Van handdoeken tot simkaart, dan kan ik tenminste weer whats-appen en goedkoper bellen.

Het eerste weekend is meteen een lang weekend vanwege Pasen. Op vrijdag is er in de gevangenis een voetbaltoernooi en wij zijn uitgenodigd. Netwerken is erg belangrijk om hier dingen voor elkaar te krijgen. Meevoetballen is dus een mooie kans om hier aan te beginnen. Aangezien voetballen nooit mijn sterkste kant is geweest werd ik logischerwijs gewisseld. De tweede wedstrijd richtte ik me ook maar op mijn sterkere kant van de sport, het arbitreren. Na afloop werd me gevraagd of ik niet eens een cursus kon geven, zodat ze zelf ook konden gaan fluiten. Een uitstekende kans om een goed netwerk op te bouwen natuurlijk.

Het voetballen was een zeer bijzondere ervaring. In de eerste plaats omdat het mijn eerste keer in de gevangenis was. Op de tweede plaats omdat ik heb gespeeld met mensen die zijn veroordeeld voor moord, verkrachting etc. Een eng en erg gek idee, maar in het veld was van het verleden van deze mannen weinig te merken.

Het is 10:00 uur, Chico en ik zijn in de Spar om boodschappen te doen. Ongeveer boven aan het lijstje staat brood. De schappen waar normaal het brood ligt zijn echter helemaal leeg, de bakker is nog niet geweest vandaag. Onder het Afrikaanse motto: “ik zit en ik wacht, morgen schijnt weer de zon” is dat nog wel te begrijpen, maar het blijft een vreemd gezicht. Onderweg terug bedenken we nog even om te gaan tanken, nadat er is betaald rijden we terug naar huis.

Terug in het huisje wil ik wat geld uit mijn koffer pakken, we gaan die middag naar de stad (Kimberley). Paniek! Ik kan mijn portemonnee nergens meer vinden. Een nachtmerrie! Alles zit erin, pinpas en creditcard, rijbewijs… Zonder portemonnee kan ik nog net naar huis vliegen, want mijn paspoort heb ik nog. Rustig nadenken en nagaan waar ik het gelaten kan hebben. Twee opties blijven over, in de buurt van het huisje of ik heb het laten liggen bij het benzinestation. Na flink zoeken in het huisje en de auto, lijkt de tweede optie de realiteit te zijn. Op hoop van zege scheur ik ongeveer terug naar de benzinepomp.

Aangekomen blijkt die niet bij de pomp te liggen, na wat navragen is die ook niet gevonden. De moed begint langzaam toch wel in mijn schoenen te zakken. Als ik terug loop naar de auto komt er een medewerker aan, die vertelt me dat ik de camerabeelden mag terug zien. Een zeer vriendelijk gebaar waar ik graag gebruik van maak.

Na een tijdje de band te hebben teruggespoeld, komen we bij de juiste beelden aan. Wij parkeren de auto bij de pomp en gaan tanken, het observeren kan nu beginnen. Na het wegrijden lijkt er een zwart object achter te blijven, dat kan best eens mijn portemonnee zijn… Een volgende auto arriveert, maakt een bijzondere stuurbeweging en vervolgens gaat de bijrijdersdeur open. De bijrijder stapt niet meteen uit, maar bukt eerst en gaat weer even terug de auto in voor dat hij uitstapt. Zou hij dan mijn portemonnee hebben opgepakt?! Bij een tweede keer kijken naar de beelden, zijn we er zeker van, het zwarte object is gelukkig niet mijn portemonnee maar een benzinevlek. Ik bedank de mensen vriendelijk en ga terug naar huis voor het vervolg van mijn zoektocht. Thuis wordt er weer druk gezocht. Net voor ik mijn koffer compleet overhoop wil halen, ziet Niels mijn portemonnee in zijn schoen, naast mijn koffer liggen. Ik heb me zelden zo opgelucht gevoeld!

De zoektocht heeft de planning wat in de war gegooid, maar uiteindelijk kunnen we toch naar Kimberley, de eerste stad in de omgeving, maar wel op 100 km afstand. Na een rit van een uur komen we aan, parkeren de auto en gaan naar de Mall. Na wat te hebben gegeten gaan we naar de volgende Mall, waar ik twee korte broeken scoor, voor we weer terug naar huis gaan.

Eerste paasdag zijn we uitgenodigd voor een korte safari, of eigenlijk gamedrive, in de ‘tuin’ praktisch achter ons verblijf. In een typische safari-jeep gaan we op weg. Nog voor we echt in het terrein rijden hebben we al struisvogels kunnen spotten. Het is een fantastische ervaring, met de wind door je haren in een prachtige omgeving naar dieren zoeken. Onderweg komen we van alles tegen, van springbokken tot spiesbokken en van gnoes tot nyala’s. We spotten zelfs een jakhals. Het mooiste zijn toch de giraffen die we onderweg tegenkomen. Het wegrennen van één van de giraffen kan gerust hilarisch worden genoemd. Helaas zijn de neushoorns en zebra’s niet meer langs geweest om polshoogte te nemen en hebben we die niet kunnen zien. Een zeer mooie ervaring die zeker een vervolg krijgt.

Na de safari gaan we lekker de rest van de vrije dag doorbrengen aan het zwembad en de rivier. De dag sluiten we af met een feestje bij de dames, als afscheidsfeestje voor een aantal dames die volgende week vertrekken.

Tweede paasdag begint met een brunch bij de dames, nee we zijn niet gebleven, we rijden heen en weer. Na een gezellige brunch gaan we de rest van de dag opnieuw aan de rivier liggen. Het lijkt wel vakantie. De zonsondergang is altijd prachtig, maar bij de rivier wordt het helemaal mooi. Als de zon net onder is loop ik terug naar huis om te gaan douchen. We zijn uitgenodigd om te gaan eten bij een vriend van de huisbaas, die in het dorp woont, een Pakistaan. We worden opgehaald met zijn bakkie en rijden naar zijn huis. Hij woont in een simpel kamertje, het eten staat nog op het vuur. Als het klaar is gaan we zitten, op de grond en kunnen gaan eten.

We eten met onze handen kip en rijst. Een lekkere maar ook zeker zeer pittige maaltijd. Ik zit vol, maar er is nog een toetje. Een melkachtige warme en zoete pudding, niet vies, maar ook niet bepaald mijn smaak. Met een kop thee sluiten we af. Het is een bijzondere ervaring en het valt me op dat de man ontzettend gastvrij is, bijna tegen het enge aan. We worden onder een prachtige sterrenhemel, waar we volop van kunnen genieten in het bakkie, weer naar huis gebracht. Het einde van een mooi weekend en een mooie week. Morgen begint het echte werk, dan gaan we aan de slag.